Hoe moet het nu met ons? Hoe moat it no mei ús?

In 2013 opende de Friese Prinsjesdichter Tsead Bruinja het eerste Prinsjesfestival. Friesland was in 2013 de eerste provincie die zich verbond aan het festival. Bruinja schreef voor de opening van Prinsjesfestival het gedicht ‘Royaal onderhoud’ of ‘Royaal ûnderhâld’. Hij droeg het gedicht voor op het balkon van Paleis Lange Voorhout te Den Haag. In het gedicht lijkt hij zich te verplaatsen in de positie van de nieuwe vorst, Koning Willem Alexander, die in 2103 voor het eerst in de Gouden Koets naar de Ridderzaal ging om de Troonrede te houden.

Hieronder de tekst van het Prinsjesgedicht 2013, in het Nederlands en in het Fries.

Royaal onderhoud

hoe moet het nu met ons?
zoveel jaren al bij elkaar
en ons echte gesprek
moet nog beginnen
je gaf mij een stoel een jas en een kroon
keek mij verbaasd aan
toen ik hem dragen kon
hoe moet het nu met ons?
nu mijn werk begonnen is
de woorden mij gegeven zijn
ik de boel bij elkaar moet houden
en ik zoveel meer te zeggen heb
ons echt gesprek
moest nog beginnen
toch?

wat zou het uitmaken als ik zei
dat ik thuis op de bank nog altijd meezing
met de koren in het stadion
dat mijn handen jeuken om de champagnefles
te schudden en de kurk eraf te laten knallen
wat zou het uitmaken als ik zei
dat ik een idee voor dit land had net als moeder
en tussendoor jullie een grap vertelde

er was eens een luie koning van een lui volkje. de oogst was mislukt en sterven van de honger leek hem niet erg eervol. hij riep het volk op een berg te beklimmen en zei bovenop de berg dat hij besloten had dat het beter was om er collectief een einde aan te maken. één van zijn onderdanen stak de vinger omhoog met de boodschap dat hij een aardappelveld zag liggen dat gezond leek. ‘zijn ze al geschild’, vroeg de koning. ‘nee”, zei de hongerige onderdaan. ‘dan springen we’, zei de koning.

zou dat nu echt zo erg zijn
een man met een mening
het is aan jullie
om erachter te komen
of ik het meen als ik jullie het beste toewens
dat hoeft niet zo

 

Royaal ûnderhâld

hoe moat it no mei ús?
safolle jierren al by inoar
en ús echte petear
moat noch begjinne
do joechst my in stoel in jas en in kroan
seachst my fernuvere oan
doe’t ik him drage koe
hoe moat it no mei ús?

no myn wurk begûn is
de wurden my jûn binne
ik de brut byinoar hâlde moat
en ik safolle mear te sizzen ha
ús echte petear
moast noch begjinne
dochs?

wat soe it útmeitsje at ik sei
dat ik thús op `e bank noch altyd meisjong
mei de koaren yn it stadion
dat myn hannen jûkje om de sjampanjeflesse
te skodzjen en de koarke dêroer ploffe te litten
wat soe it útmeitsje at ik sei
dat ik in idee foar dit lân ha lykas mem hie
en tuskentroch jim in grap fertelde

der wie ris in sleauwe kening fan in sleau folkje. de rispinge wie mislearre en stjerre fan ‘e honger like him net bjuster earfol. hy rop it folk op om in berch te beklimmen en sei boppe op de berch dat hy besletten hie dat it better wie om kollektyf der in ein oan te meitsjen. ien fan syn ûnderdanen stuts de finger omheech mei it boadskip dat hy in jirappelfjild lizzen seach dat sûn like. ‘binne se al skyld’, frege de kening. ‘Nee’, sei de hongerige ûnderdaan. ‘dan springe we’, sei de kening

soe dat no echt sa slim wêze
in man mei in miening
it is oan jimme
om derachter te kommen
of ik it mien at ik jim it bêste tawinskje
dat hoecht net sa