PrinsjesGedicht 2022
‘Jouw vrijheid, mijn vrijheid; in gesprek over grenzen’
________________________________________
Ik word wakker en zie
een afstand groeien
maar geen grond verschuiven
en mompelend zit ik aan de koffie;
“een land ligt niet verder weg
nadat een grens het doorklieft”
en zo herinner ik; een samenleving
is kiezen voor jezelf
zonder de ander te schaden
te verwonden met je keuze
in de middag weet ik ‘t zeker
er huizen hier nog onvertelde verhalen
smeulend op tergend stille tongen
als herinnering achter mistbanken verstopt
als een echo die plots de overkant niet meer haalt
gluren we nog door vensters
wanneer we naar het leven staren?
twijfelen we dan nog steeds?
of grenzen meebewegen
met onderlinge roekeloosheid
ik zie een afstand groeien, geen land verschuiven
al bied je ruimte, neem je het nog altijd in
maar misschien is die kloof tussen ons
geen leegte, maar een plek
voor nieuwe ontmoetingen en ervaringen
en als we het dan hebben gevonden
laten we dan in hemelsnaam
vasthouden om nooit meer los te laten
mens, volk, kind, wereld
misschien een gast zonder welkom
maar deze armen zijn het adres
waar je eeuwig mag thuiskomen
wellicht dragen we dezelfde honger
om begrepen te worden, maar verbergen we
onze krampen door overeind te blijven
laat het hier gezegd worden in ondoofbare klank
we hoeven geen delen van onszelf
te verstoppen om te passen
te verzwijgen om genoeg te zijn
voor een ander, want zolang we maar samen
is er voor richting geen ster
aan een hemel nog nodig
in de tussentijd
hunkeren we de vrijheid dichtbij
en laten beschaving volgen
die hemel en al haar sterren
zijn niet ons plafond dat vertelt
“tot hier en niet verder”
maar onze uitdaging
of we verder durven te dromen
dan wat zichtbaar is
dus laten we geloven
zolang we het nog niet kunnen zien
laten we graven
al zit het ondenkbaar diep
want wat nog bedekt ligt
hoeft niet voorgoed
bedolven te zijn.
________________________________________
Myron Hamming
Stadsdichter van Groningen
Uitgeverij Ambo|Anthos Amsterdam